شنوایی شناسی یا ادیولوژی علم مطالعهٔ اختلالات شنوایی و تعادلی از راه شناسایی و ارزیابی عملکرد شنوایی و تعادلی و توانبخشی آن است.
یکی از زیر شاخه‌های شنوایی‌شناسی ،شنوایی‌سنجی و سمعک می‌باشد.البته حوزه علم شنوایی‌شناسی بسیار وسیع‌تر از مطالعهٔ انحصاری دستگاه شنوایی است و به بررسی دستگاه دهلیزی و تعادل و همچنین بررسی چگونگی پردازش اطلاعات دریافتی از حس شنوایی در دستگاه عصبی مرکزی نیز می‌پردازد. رشته شنوایی‌شناسی به مباحث آموزشی و پژوهشی آخرین دستاوردهای علمی در حیطه‌های تشخیصی، حفاظت شنوایی و پیشگیری از اختلالات شنوایی و تعادل و توانبخشی به موقع افراد دچار آسیب شنوایی و تعادل و مدیریت طراحی وسائل و تجهیزات شنوایی‌شناسی می‌پردازد.
|
|
|
|
|
از جمله این اقدامات می‌توان به تجویز سمعک و وسایل کمک شنوایی و اقدامات ادیولوژیک در جراحی کاشت حلزون شنوایی اشاره نمود. شنوایی‌شناس متخصص علم شنوایی‌شناسی است. شنوایی‌شناس در شناسایی، تشخیص، درمان، توانبخشی و پایش بیماری‌های دستگاه
|
|
|
|
|
شنوایی و دهلیزی گوش تخصص دارد. شنوایی‌شناس در حوزه تشخیص، مدیریت و/یا درمان مشکلات شنوایی و تعادل مهارت دارد.
تجویز و فیتینگ سمعک، وسایل کمک ارتباطی، پیشنهاد و مشاوره انجام جراحی کاشت حلزون شنوایی و برنامه‌ریزی پروتز کاشت حلزون بر عهده این متخصص است.
مشاوره به خانواده نوزادانی که به تازگی وجود کم شنوایی در آنان تشخیص داده شده‌است و آموزش مهارت‌های ارتباطی و جبرانی برای سازگاری با کم شنوایی اکتسابی در بزرگسالان از جمله وظایف شنوایی‌شناس است.
پیشگیری :
این متخصصین همچنین در طراحی و اجرای برنامه‌های حفاظت شنوایی فردی و صنعتی،نقش دارد.
همچنین در برنامه‌های غربالگری شنوایی نوزادان در بدو تولد، برنامه‌های غربالگری شنوایی مدارس و ساخت و فیتینگ تجهیزات حفاظت شنوایی و محافظ‌های گوش برای جلوگیری از کم شنوایی، ایفای نقش می نمایند.
علاوه بر این، برخی شنوایی شناسان دارای مدرک دکتری شنوایی‌شناسی به عنوان محققین علم شنوایی و تعادل در دانشگاه‌ها و مراکز تحقیقاتی مشغول هستند.
