شنوایی‌شناسی یا ادیولوژی (Audiology)

شنوایی‌شناسی علم مطالعهٔ اختلالات شنوایی و تعادلی است. این علم با شناسایی، ارزیابی عملکرد شنوایی و تعادلی و توانبخشی آن، به حفظ و ارتقای سلامت شنیداری افراد کمک می‌کند.
یکی از زیرشاخه‌های شنوایی‌شناسی، شنوایی‌سنجی می‌باشد.

حوزه شنوایی‌شناسی بسیار گسترده‌تر از مطالعهٔ انحصاری دستگاه شنوایی است و شامل موارد زیر می‌شود:

• بررسی دستگاه دهلیزی و تعادل

• تحلیل پردازش اطلاعات دریافتی از حس شنوایی در دستگاه عصبی مرکزی

---

اهداف و کاربردهای شنوایی‌شناسی

رشته شنوایی‌شناسی شامل مباحث آموزشی و پژوهشی است و به بررسی آخرین دستاوردهای علمی در زمینه‌های تشخیص و توانبخشی شنوایی و تعادل می‌پردازد:

• تشخیص اختلالات شنوایی و تعادل

• حفاظت شنوایی و پیشگیری از آسیب

• توانبخشی به موقع افراد دچار آسیب شنوایی و تعادل

• مدیریت و طراحی وسایل و تجهیزات شنوایی‌شناسی

اقدامات عملی شنوایی‌شناسی:

• تجویز و فیتینگ سمعک

• ارائه وسایل کمک شنوایی

• اقدامات ادیولوژیک در جراحی کاشت حلزون شنوایی

---

وظایف شنوایی‌شناس

شنوایی‌شناس متخصص علم شنوایی‌شناسی است و در زمینه‌های زیر تخصص دارد:

• شناسایی، تشخیص، درمان و توانبخشی بیماری‌های دستگاه شنوایی و دهلیزی گوش

• پایش و مدیریت مشکلات شنوایی و تعادل

مسئولیت‌های شنوایی‌شناس:

• تجویز و فیتینگ سمعک

• ارائه وسایل کمک ارتباطی

• مشاوره و راهنمایی در جراحی کاشت حلزون شنوایی

• برنامه‌ریزی پروتز کاشت حلزون

این متخصصان همچنین به خانواده نوزادانی که کم‌شنوایی در آن‌ها تشخیص داده شده مشاوره می‌دهند و مهارت‌های ارتباطی و جبرانی را برای سازگاری با کم‌شنوایی اکتسابی در بزرگسالان آموزش می‌دهند.

---

برنامه‌ها و فعالیت‌های گسترده شنوایی‌شناس

• طراحی و اجرای برنامه‌های حفاظت شنوایی فردی و صنعتی

• برنامه‌های غربالگری شنوایی نوزادان در بدو تولد

• برنامه‌های غربالگری شنوایی مدارس

• ساخت و فیتینگ تجهیزات حفاظت شنوایی و محافظ‌های گوش برای جلوگیری از کم‌شنوایی

---

تحقیقات و فعالیت‌های علمی

برخی شنوایی‌شناسان دارای مدرک دکتری شنوایی‌شناسی هستند و به‌عنوان محقق در علم شنوایی و تعادل، در دانشگاه‌ها و مراکز تحقیقاتی فعالیت می‌کنند